Lekke Banden en Knorrige Zeeleeuwen!

Na Queenstown en Sally en John Angus in Lowburn zijn we met z‘n drieen richting de oostkust gereden. Zoals ik vermeld had in het vorige bericht, Rachel was nu onze reisgenoot. Voordat we in Dunedin aankwamen zijn we bij de Moeraki Boulders gestopt. De Moeraki Boulders zijn een stel, oude grote stenen aan de kust. Met een beetje creativiteit leverde dit de nodige leuke foto’s op.

In Dunedin hadden we opnieuw een couchsurf adres gevonden. Haar naam is Jackie Lang en we konden twee nachten bij haar verblijven. Ze was een verschrikkelijk druk persoon en sprak vrij snel. Daarnaast was Hazie (haar 5 weken oude kat) erg speels. Kortom, een erg levendig huis. In Dunedin zijn we naar Cadburry World (Chocoladefabriek) en Baldwin Road geweest. Baldwin Road is The steepest street in the World! We durfden het niet aan om er met onze auto tegenop te rijden, dus hebben we het maar te voet gedaan.

Vlakbij Dunedin is het Otago Peninsula, een schitterend gebied waar je penguins en zeeleeuwen kunt zien. Er zijn veel tours waarmee je penguins kunt zien, maar onze reisgids (Lonely Planet) zei dat je ze op sommige plaatsen ook zelf kunt spotten. Een van die plaatsen is Sandfly Bay. De weg van de parkeerplaats naar het strand was sporadisch met gele palen aangegeven. Vandaar dat we van het pad afraakten. We liepen nog steeds richting de zee, maar het pad was lichtelijk overgroeid. Rachel liep voorop, vol enthousiasme over penguins, terwijl Ryoko en ik over teruggaan dachten. Na een uur kwamen we uiteindelijk aan op het strand, maar helaas hebben we geen penguins gezien. Na Dunedin en het Otago Peninsula zijn we via de Catlins naar Invercargill gereden.

Echter niet geheel zonder problemen. We kregen namelijk een lekke band op de toeristische route door de Catlins. Geen van ons drieen had ooit een band verwisseld, en dus probeerden we er zachtjes op door te rijden in de hoop een dorpje of stad aan te doen. Na zo’n 2 a 3 kilometer kwamen we erachter dat dit echt niet mogelijk was. De auto aan de kant van de weg gezet en zelf geprobeerd de band te verwisselen. Gelukkig kregen we hulp van een vriendelijk ouder echtpaar en de man vertelde ons precies hoe we de band konden verwisselen. Vervolgens zijn we naar het volgende stadje gereden om gelijk een nieuwe band bij de garage te kopen.

Die middag zijn we doorgereden naar Purpoise Bay in de Catlins. Hier lagen de nodige zeeleeuwen op het strand te slapen. Toen ik echter een foto van Ryoko en een slapende zeeleeuw wilde maken, werd hij wakker en kwam hij met veel lawaai op ons afgeschommeld. We schrokken zo erg dat we de andere kant uitrenden en onze fles sinaasappelsap vergaten mee te nemen. Nadat de zeeleeuw gekalmeerd was ging hij precies naast onze sinaasappelsap liggen slapen, dus ons drinken konden we wel vergeten! Na ook nog een waterval bezocht te hebben zijn we doorgereden naar Invercargill.

In Invercargill is niet veel bijzonders te doen, dus zijn we de volgende dag doorgereden naar Te Anau en hadden we een tour geboekt voor Milford Sound. Op een boot kregen we een rondvaart door Milford Sound. Het hoogtepunt was wanneer de boot heel dichtbij een waterval kwam, om te laten zien hoeveel kracht deze eigenlijk heeft. Verscheidene mensen kwamen met een nat pak van het dek klopen. Op de terugweg naar Te Anau zijn we nog gestopt langs de kant van de weg. Hier waren namelijk een stel ondeugende vogels die op de zijspiegels van de auto sprongen om te kijken of er nog wat voedsel aan boord is.

Na Te Anau zijn we doorgereden om wederom een bezoek aan Queenstown te brengen. Na de dag in Queenstown rondgeslenterd te hebben, hebben we de nacht zo’n 20 kilometer verderop in Arrowtown doorgebracht. De volgende ochtend zijn we naar Twizel gereden, en hebben we Rachel in een hostel afgezet. Ryoko en ik zouden namelijk naar Mt. Cook gaan en Rachel was hier al naartoe geweest. We hebben een kleine wandeling aan de voet van hoogste berg van Nieuw Zeeland gedaan, maar vooral foto’s van veraf genomen.

De laatste rit met z’n drieen was naar Christchurch, hier hebben we na een paar dagen afscheid genomen van Rachel. Ze had namelijk een vlucht vanuit Christchurch geboekt. Christchurch was overigens een stuk aangenamer dan onze eerste week in Nieuw Zeeland. Waarschijnlijk omdat het deze keer zomer was, en er veel meer mensen op de been waren.
In Christchurch hadden we een dolfijnentour geboekt in Akaroa. Akaroa is zo’n 50 minuten rijden vanaf Christchurch. Nadat ze ons te veel informatie gaven over de haven zelf, begonnen we een beetje ongeduldig te worden. Er waar we al bang voor waren… we hebben geen dolfijnen gezien. Dit werd afgedaan met het feit dat je moeder natuur niet altijd kunt beinvloeden. Klein lichtpuntje was dat we nog wel een kleine penguins in het water zagen.
Na Christchurch zijn we noordwaarts naar Kaikoura gereden. Daar hebben we de dag doorgebracht met Stephanie (Duitsland), welke werk in een bakkerij had gevonden. Natuurlijk nog wat gekocht in de bakkerij waar ze werkt. Na een heleboel op het zuideiland gezien en gedaan te hebben, zijn we met de ferry terug naar Wellington gegaan. Hier hadden we het geluk dat we op tijd waren voor het verjaardagsfeestje van Carrie!

Zoals gezegd in het vorige bericht, hebben we vliegtickets naar Fiji en Japan geboekt. Inmiddels heb ik ook een vliegticket terug naar Nederland geboekt, en wel voor de 23ste in Juni. Aangezien dit allemaal de nodige centen heeft gekost hebben we ons oude baantje in Hastings weer opgepakt. Ditmaal is het niet appels uitdunnen, maar appels plukken en af en toe eten! In Hastings hadden we trouwens de pech om voor de tweede keer een lekke band te krijgen. Gelukkig hadden we ditmaal ervaring met het verwisselen van een band, en was het zo gepiept!

Dit was het wel weer vanuit Nieuw Zeeland,

Groeten,
Jeroen